Sana je ostala da žubori i nosi Smailov žal za rodnim gradom i narodom…
Smail Hadžiahmetović je u rodnom Sanskom Mostu, proveo 60 godina (1935 – 1995), a napustio ga je u proljeće 1995. godine, kada je sa suprugom Verom (djevojački Matej) i mamom, došao na spajanje sa svojom djecom u Norrköping: sin Dinko i kćerka Diana Kranjc, koji su u Švedsku došli 1993), gdje je živio zadnjih 27 godina (1995 – 2022).
Smail je rođen kao prvo dijete Derviša i Đemile Hadžiahmetović, uz još tri sestre: Fatma, Seida i Muruveta. Osnovnu školu i stolarski zanat je završio u Sanskom Mostu. Otac je bio trgovac, kod koga je Smail radio tokom školovanja. Mlad počinje s kulturno-zabavnim i sportskim aktivnostima: član kulturno-umjetničkih društava, predsjednik KUD-a “Grmeč”, bavio se i nogometom. 1954. zaposlio se u ŠIP “Sana”, gdje je kasnije bio i poslovođa i sindikalni rukovodilac. Uključuje se u društveni, kulturni i sportski život Sanskog Mosta, bio je fudbaler u “Radničkom” iz Zdene i u “Podgrmeču”, a nakon aktivnog igranja postao je i fudbalski sudija širom Bosanske krajine.
Sredinom 1970-ih postaje predsjednik Opštinskog sindikalnog vijeća Sanski Most, do 1978, a nakon prvog mandata, na svoj zahtjev vraća se u ŠIP “Sana”. Ne prestaje sa društvenim aktivnostima i sredinom 1980-ih postaje sekretar, pa predsjednik Opštinskog komiteta SK Sanski Most, do izbora 1990. Dobitnik je velikog broja priznanja: opštinskog, republičkog i saveznog nivoa.
Prije izbijanja rata u Bosni i Hercegovini odlazi u penziju; rat njega i porodicu zatiče u Sanskom Mostu. Više članova porodice biva poslano u logore. U Sarajevu kao žrtve granatiranja gube živote sestra Muruveta (45) i njena kćerka Azra (25).
Smail je u Švedsku došao kao bosanskohercegovački penzioner i u Norrköpingu je vrijeme provodio sa porodicom, za koju je u mlađim danima imao malo vremena. Bio je ponosan na porodicu i najviše vremena je provodio sa tri unuka i najmlađom praunukom. U Švedskoj se intenzivno družio sa zemljacima iz cijele BiH.
Obožavao je duge šetnje kroz živopisna naselja Norrköpinga, grada u kom je proveo posljednjih 27 godina, to ga je činilo sretnim. Mnogi su ga prepoznavali, posebno u naselju u kom je živio i u kojem su ga zvali “dido”, baš kao i njegova unučad.
Sve dok ga je zdravlje služilo provodio je ljeta u rodnom Sanskom Mostu, obilazeći stare, još žive prijatelje, igrao je šah, omiljeni hobi. Često je šetao ulicama grada kojemu je toliko dao i koji mu je toliko značio, često bi biciklom obilazio sanska naselja i mahale. Posljednji put je sa suprugom bio u Sani u jesen 2019. godine. Sana je ostala da žubori i nosi Smailov žal za rodnim gradom i narodom.
Iza Smaila su ostali: supruga Vera, sin Dinko i kćerka Diana sa porodicama, unuci: Damir, Goran i Alen i praunuka Mia. U Bosni ima još živu sestru Seidu i dva sina od dvije sestre sa porodicama. Mnogi ostali članovi porodice su rasuti po svijetu, od Evrope do Amerike.
KOMENTARI