Ideja da se ljudi, mrtvi ili živi bacaju u provaliju, zapravo je strašnija od smrti. Jer, to nije tek ubijanje, to je monstruozni ritual, koji i nakon smrti produžava agoniju bola i ništenja.
Čovjek koji stoji iznad litice, stotinama metara visoke i krečnjakom nazubljene, sa puškom u potiljku očekuje produženi pakao. Takav čovjek može moliti Boga, Allaha i na koncu ovog četnika, da četnik bude precizan.
Zločin na Korićanskim stijenama jedan je od vidova antieutanazije-produžene smrti koja se zariva najdublje u život.
Preživjeti Korićanske stijene, značilo je doslovno put kroz pakao.
Umrijeti na Korićanskim stijenama značilo je mnogo toga-trenutnu smrt, smrt udarcem glave o kamen, smrt gušenjem o skršena tijela, smrt iskrvarenjem, smrt od gladi, žeđi, zvijeri gavranova i ropca sopstvenih izlučevina pod polomljenim udovima koji ne vode nikuda.
A bitak u smrti? Pa to je slajd-šou bagera, dinamita, miješanih kostiju, sekundarnih i tercijarnih grobnica., to je igra skrivača dželata i rodbine ubijenih.
A ubijeno je njih 200 najmanje, konačan broj ne znamo. Na današnji dan, ‘92. Jer su bili ljudi, jer su imali “drugačija imena”, jer su bili “višak” u monstruznom planu “etnički čiste teritorije”, planu ovjenčanom na koncu srebreničkim genocidom.
KOMENTARI