U Norveškoj je u 75. godini života iznenada preminuo poznati Sanjanin Bego Hadžiahmetović. Živio je u gradskoj četvrti Aganovići, iz zanatske porodice, završio za mašinskog tehničara i radio u najvećoj sanskoj firmi ŠIP „Sana“. U izbjeglištvu s porodicom je u Norveškoj od marta 1993. godine.
Piše: Fikret Tufek 07.01.2021.
Bego Hadžiahmetović, sin Ahmeta i Hate, otac bio obućar, bio je čaršijsko dijete iz naselja Aganovići. Završio je zanat, a kasnije i za mašinskog tehničara, radio u najvećoj sanskoj firmi ŠIP „Sana“, na održavanju pogona, u gradu čuven kao jedan od najboljih majstora varilaca, nakon toga i tehničara.
Begu Hadžiahmetovića je poznavala čitava sanska čaršija kao izutetno poštenog i radinog čovjeka, a o njegovim majstorskim umijećima pričalo se u široj okolini; malo je tada ko mogao tako dobro zavariti neki dio na tadašnjim autima kao „majstor Bego“. Vareći velike rezervoare u ŠIP-u „Sana“ Bego se jednom prilikom jednostavno zapalio, izgorilo mu je i lice, dugo su ga liječili, velikom snagom duha i volje sve je zaraslo izuzev manjih ožiljaka na licu. Bila su to vremena velikog Titinog „bratstva i jedinstva“, Bego se družio sa svim Sanjanima bez obzira na vjeru i nacionalnu pripadnost, te bio posebno omiljen kao gradski šeret i gradska raja, često u Starom hotelu ili bašti tog hotela, koji je u blizini Aganovića, kasnije i u „Ljetnoj bašti“ na desnoj obali Sane, gdje je kasnije izgrađen novi, i danas postojeći, prelijepi hotel „Sanus“, na čije jem otvaranje 1970-tih dolazio i Tito.
Početkom agresije na BiH 1992. godine Sanski Most je bio u velikim mukama, tadašnji Srbi su se organizirali i vršili strašan teror nad Muslimanima i Hrvatima: otvoreni su brojni gradski lokalni logori, iz kojih je deportovano oko 1.000 Sanjana u zloglasni logor Manjača, Stričići kod Banjaluke. Posebno su maltretirani, a potom i raketirana muslimanska naselja, najviše Mahala, iz koje je stanovništvo protjerano, najprije u druge dijelove grada, naseljene Bošnjacima, kao Muhići i Aganovići, a onda u druge dijelove BiH, bivše Jugoslavije, odnosno mnogi u inozemstvo, od kojih je značajan dio protjeran u skandinavske zemlje. Sanski Most je poslednji oslobodjen u BiH, 10. oktobra 1995. godine, tada je Armija BiH u gradu zatekla svega nekoliko stanovnika Bošnjaka, dok su se Srbi povukli munjevitom brzinom, jer se nije računalo da će Sanski Most pripasti Bošnjacima. Hadžiahmetović je dugo vremena živio s porodicom u Aganovićima, gradski dio čaršije uz desnu obalu Sane, u porodičnoj kući sa sestrama Nurkom (radila u biblioteci Gimnazije) i Enisom, da bi kasnije dobio stan od ŠIP-a „Sana“ u naselju „Vedro polje“, gdje ga je i zatekla agresija na BiH.
Bego Hadžiahmetović je protjeran u Norvešku, gdje je došao u martu 1993. godine sa suprugom Nurfetom i djecom Arijeta i Danon. Od 1993. do 2000. godine živili su u Hamar-u, a od 2000. godine u Drammen-u. Bego je radio kao mašinski tehničar u Norveškoj, u švedskoj firmi „Trelleborg“ od 2000. do 2012. godine, kao montirač protivpožarne zaštite na cijevima za naftne platforme; radio je često u Danskoj i Engleskoj na naftnim platformama na različitim projektima: pisala o njemu i norveške novine… U Mjöndalen, Dramen, Bego je kupio divnu kuću, gdje je provodio penzionerske dane i odlaska u penziju sa 66 godina. Supruga Nurfeta je radila u biblioteci, poslije na montiranju električnih komponenata; kćerka Arijeta ima 45 godina, živi s Admirom, imaju sinove Alan (23) i Edi (14); sin Danon imam 43 godine i živi sa norvežankom Mariom, s kojom ima kćerku Unu (4).
Dženaza je klanjana 08. januara 2021. godine u Mjöndalen-u, na mezarju Gravlund, gdje je Bego i sahranjen. Kosti mnogih naših ostaju u skandinavskim zemljama. Svake godine Bego je s porodicom dolazio u svoju Sanu, u kuću u Aganovićima, koju su totalno sredili po „norveški“. Bego će sanjati vječno rodnu Sanu i sansku raju, a posebno unučad: Alana, Edija i Unu, koji su mu bili u duši.
KOMENTARI